Беларускі хлопчык трапіў у Амерыцы ў клас для адораных вучняў

Раней мы знаёмілі чытачоў з маленькім грамадзянінам Беларусі Лёшам, які жыве ў Філадэльфіі (штат Пенсільванія) з чатырох гадоў. Цяпер хлопчыку мінула восем. Бацька, таксама Аляксей, у яго беларус. Маці – напалову беларуска, напалову афрыканка.

Год прайшоў з таго часу, як Лёша апошні раз прыязджаў да бабулі на Радзіму. Амерыка Амерыкай, але ў Маладзечне ёсць лепшы сябар – Сашка.

Калі хлопчыкі ўбачыліся, кінуліся абдымацца. Як дарослыя пасля доўгай разлукі. І ўсе тры дні, што Лёша правёў у бабулі па бацькавай лініі Марыі, ён ад Сашы не адыходзіў. Ці Саша ад яго.

Гутарыць з намі ён не вельмі хацеў – час ішоў на хвіліны. Зразумеўшы, у чым праблемы, мы селі гаварыць і есці дыню разам з Сашкам. Так справа пайшла лягчэй.

Тэст трэцяга класа адыграе ролю пры паступленні

Цяпер Лёша перайшоў у трэці клас.

– Я, вядома, заўважала, што ў яго добра ідзе навучанне. Тэсты добра піша, адзнакі ў яго толькі “A”. І на адным з бацькоўскіх сходаў настаўніца паклікала мяне, сказала, што Лёша выдатна вучыцца і яна хоча скіраваць яго ў групу для адораных дзяцей.

Для гэтага Лёшы трэба было напісаць комп­лексны тэст. Заданні былі на логіку, веды. Здаў яго Лёша на 99 працэнтаў.

Як настаўніца патлумачыла маме, такі ж самы тэст – дзяржаўны ў трэцім класе. Гэта значыць, што Лёша як мінімум на год апярэджвае ў развіцці сваіх аднакласнікаў.

Больш за тое, гэты ж тэст у будучым будзе ўплываць на паступленне ў вышэйшую навучальную ўстанову.

Лёша будзе і далей вучыцца разам з аднакласнікамі

Хлопчык трапіў у групу адораных, але гэта не значыць, што ён будзе вучыцца ў спецыяльным класе.

Ён пойдзе ў звычайны трэці клас. Але на заняткі па пэўных прадметах, напрыклад, на развіццё мыслення, усіх адораных дзяцей будуць збіраць разам. Прыкладна два-тры разы на тыдзень па 20 хвілін.

У амерыканскіх школах дзеці штогод трапляюць у новы клас. Яны прахо­дзяць праз працэдуру перафарміравання.

– Размаўляла з настаўніцай, каб перавесці праз клас, адразу ў чацверты. Аднак цяпер гэтага не практыкуюць, бо лічаць вялікай траўмай для дзяцей. Можна скончыць школу і ў дзявятым класе, але, каб паступіць у вышэйшую навучальную ўстанову, трэба бу­дзе ўсё роўна чакаць тры гады. Інакш не возьмуць. З той жа самай прычыны, – распавядае Яўгенія.

Як заўважыла мама Лёшы, у класе яе сына дзеці пераважна вучацца добра. Аднак на тэст з 28 дзяцей запрасілі толькі дваіх. Бацькі яшчэ аднаго дзіцяці папрасілі таксама даць гэты тэст і ім. Аднак іх дзіця не справілася.

– Як будзе працаваць гэтая сістэма, мяркую, убачу, – кажа Яўгенія. – Па заданнях, якія ён бу­дзе прыносіць, па тэмах, якія будзе разбіраць.

Ад першага класа Лёша час ад часу прыносіць дамоў заданні накшталт напісаць рэферат. Сэнс у тым, каб распрацаваць пэўную тэму, але абавязкова разам з бацькамі.

– Апошняя тэма была пра бацькоў, – прыгадвае маці хлопчыка. – Проста далі каляровую паперу, складзеную ў тры разы. Атрымалася шэсць частак, на кожнай з якой трэба было штосьці напісаць. Напрыклад, на першай старонцы вам трэба расказаць пра маці і тату і фотаздымкі прыкласці. Вядома, дзеці не могуць усё гэта зрабіць самі.

Як кажа Яўгенія, з Лёшам яна працуе так. Спачатку ён сам робіць, як гэта бачыць. А пасля яна са­дзіцца побач і дапамагае дапрацаваць, прапаноўвае штосьці дадаць.

– Тэма пра матылькоў мне спадабалася, – ажыўляецца Лёша. – Там трэба было напісаць пра першую форму матылька, яйкі, потым вусеня і ўсё такое.

Значыць, у школе дзеці атрымоўваюць асноўную інфармацыю, а дома шукаюць больш падрабязную. Раздрукоўваюць ці малююць карцінкі, шукаюць дадатковыя матэрыялы ў інтэрнэце.

Дарэчы, любімы прадмет у хлопчыка цяпер “Чытанне”. Аднак не толькі гэта цягне яго да школы.

– Мне падабаецца гуляць у школе ў баскетбол, – кажа Лёша. – Мы выходзім на стадыён перад школай, там ёсць сетка. Яшчэ ў амерыканскі футбол гуляем. Дзе рукамі трэба кідаць мяч. Нагамі яго біць нельга.

Заўвагі за паводзіны

Адоранае ці не адоранае, але дзіця ёсць дзіця. І заўвагі ў сшытку Лёша дамоў прыносіў.

Бацькоўскія сходы адбываюцца не часта, таму настаўнікі з бацькамі “перакідваюцца” запіскамі. Калі раптам штосьці здараецца ў школе, то настаўнік піша ў сшытку вінаватага дзіцяці заўвагу. У ёй апісвае, што адбылося, і просіць паразмаўляць пра гэта з сынам ці дачкой.

– Лёшу, напрыклад, рабілі заўвагу з-за паводзінаў у сталовай і на перапынку. Але ж гэта звычайныя дзіцячыя свавольствы. Тады я з ім размаўляла, тлумачыла, што калі напісалі такую запіску, значыць, трэба весці сябе крыху стрыманей. Што гэта не проста пікнік на вуліцы. Пасля пісала настаўніцы: “Я пагутарыла з сынам і спадзяюся, што ён усё зразумеў. Калі будуць нейкія праблемы, калі ласка, пішыце, каб я магла зноў з ім пагутарыць”.

Лёша вельмі любіць анекдоты. І ўжо не толькі іх запамінае і расказвае, але і прыдумвае сам.

Дзяржава аплаціла навучанне ў ВНУ

Яўгенія не ўпершыню чуе пра праграму для адораных вучняў. Дзеці яе знаёмай ужо паспелі ў ёй паўдзельнічаць і нават такім чынам “зарабіць” сабе бясплатнае навучанне.

Дзяўчыне ў выніку дзяржава аплаціла ўсе чатыры гады ў вышэйшай навучальнай установе. Яна была ўдзельніцай праграмы для адораных дзяцей, цудоўна спраўлялася з усімі тэстамі, брала ўдзел у розных конкурсах.

У адваротным выпадку, ёй трэба было б плаціць за навучанне 60 тысяч долараў у год. Вядома, гэта вялікая радасць для іх. Таму што ў Амерыцы ўсё навучанне платнае, акрамя школы. Хаця і апошнія ёсць платныя.

А 240 тысяч долараў – гэта, па сутнасці, як дом купіць у Амерыцы.

Так што Лёшы ёсць да чаго імкнуцца. А мы бу­дзем сачыць за яго поспехамі і трымаць кулачкі.