Чарговая вандроўка “З лыжкай па кантынентах” занесла ўдзельнікаў мерапрыемства, якое адбылося ў бібліятэцы “Верасок” 16 снежня, у Францыю.
Фотагалерэя месціцца справа ўверсе. Каб павялічыць фотаздымак, націсніце на яго.
Туды, дзе больш за 500 гатункаў сыру, дзе на вяселлях ядуць суп з цыбулі і дзе раніца пачынаецца з… сімвала перамогі над туркамі.
Калі спытаць любога чалавека пра самую папулярную французскую страву, большасць, напэўна, скажа, што гэта жабіныя лапкі.
– Жабіныя лапкі – гэта далікатэс. І пакаштаваць іх можна далёка не ў кожным рэстаране, – пачалі экскурсію па французскай кухні супрацоўніцы аддзела замежнай літаратуры цэнтральнай бібліятэкі Таццяна Летунова і Ларыса Берташ.
Ахапіць усё меню французскай кухні ў адным артыкуле задача невыканальная, але спыніцца на самых цікавых старонках яе гісторыі мы паспрабуем.
Як суп з цыбулі стаў вясельным
Французы ў прыгатаванні ежы кіруюцца прынцыпам эканоміі: нічога не павінна выкідвацца ў смецце. Таму, калі вас запрасілі на абед, будзьце гатовыя да таго, што на першае вам пададуць суп, а на другое – мяса, якое варылася ў гэтым супе. Ніякай празмернасці. Гэта вам не беларусы, што падчас вячэры прапануюць такое меню, ад страў з якога стол гатоў праламацца!
“Фішка” французскай кухні – суп з цыбулі. А вясельным яго называюць таму, што гэты суп абавязкова ўваходзіць у вясельнае меню. Яго падаюць напрыканцы ўрачыстасцяў. Справа ў тым, што суп з цыбулі працвярэжвае. І ноччу, пасля банкета, гэты суп падорыць лёгкасць і пазбавіць ад галаўнога болю назаўтра.
Падаць сімвал Асманскай імперыі на сняданак!
З паходжаннем круасанаў, улюбёнага сняданка французаў, звязаная адна цікавая гісторыя.
Кажуць, французы пазычылі гэты рэцэпт у аўстрыйцаў. А самі французы называюць свой ласунак венскай выпечкай. А легенда кажа, што круасан прыдумаў нейкі пекар, які жыў у XVII стагоддзі ў Вене.
Круасан, згодна з легендай, стаў мучным сімвалам цудоўнага выратавання Вены ад турэцкай арміі. Хітрыя асманы, якія акружылі сталіцу, вырашылі пракапаць ў горад лаз, але да іх няшчасця на шляху апынулася пякарня аднаго вельмі пільнага булачніка. Пачуўшы аднекуль знізу шоргат, ён адразу пабег да ваенных.
Турэцкі план сарваўся, а булачнік ва ўзнагароду атрымаў права пячы булачкі ў выглядзе паўмесяца (успомніце турэцкі сцяг). Французы ж узялі рэцэпт булачак сабе на ўзбраенне і далі ім назву круасан ( літаральна перакладаецца – “булка, якая расце”).
Архітэктары хаваюць свае памылкі пад плюшчам, дактары – пад зямлёй, а повары – пад маянэзам
Пры дапамозе аднаго толькі соусу вынаходлівыя французы адну страву могуць ператварыць у шэраг іншых, непадобных і смачных па-свойму.
Дзякуючы французам, мы атрымалі маянэз, без якога не абыходзіцца амаль ні адна салата на нашым стале. Слова “маянэз” звязанае з назвай горада Маён – сталіцай іспанскага вострава Менорка. Маён быў заваяваны герцагам Рышэлье.
Брытанцы асадзілі гэты горад. У французаў заканчваліся запасы харчавання, за выключэннем яек і аліўкавага алею. З гэтых прадуктаў кухары рыхтавалі яечню і амлеты, якія ўжо надакучылі французскім афіцэрам. Герцаг Рышэлье загадаў свайму кухару прыгатаваць якую-небудзь новую страву. Знаходлівы кухар узбіў яйкі з маслам і прыправіў сумесь соллю і спецыямі. Гэты соус назвалі “маянэзам”, у гонар горада Маён.
“Сэлфі з салатай у інстаграм запілі”
За тэорыяй і гісторыяй французскай кухні варта ўспомніць пра тое, што мерапрыемства ўсё ж мела назву: “Па краінах і кантынентах з лыжкай”.
Узяцца за лыжку ў гэты дзень запрасілі навучэнцаў групы 205 гандлёва-эканамічнага каледжа. Хлопцы, а толькі яны былі ўдзельнікамі кулінарнага свята, аказалася, цікавяцца не толькі сістэмным праграмаваннем, спецыяльнасцю, на якую вучацца, але і кухняй.
Канстанцін Кісялеўскі і Арцём Міхаленка сваімі рукамі паспрабавалі зрабіць сапраўдную французскую салату:
– Лепшыя повары – гэта, вядома, мужчыны. – кажа Канстанцін. – І хлопец павінны умець прыгатаваць не толькі яечню, але і нешта такое, дзе больш за два інгрэдыенты.
Пакуль хлопцы гатавалі, іх сябры і аднагрупнікі жартавалі:
– Во, цяпер з сабой на прыроду будзем Кісялеўскага вазіць, гатаваць ён умее. Будзе салаты па дарозе стругаць.
– Арцём, ты ж не забудзься салацік сфоткаць і ў інтэрнэт выкласці. Я табе падабайку пастаўлю.
Завяршылася мерапрыемства чаяваннем з традыцыйным французскім дэсертам – эклерам. У гэты час арганізатары зладзілі віктарыну на веданне французскай кухні.
– Як называецца самая папулярная французская гарчыца?
– Піжонская! – адказаў Дзмітры Казакевіч.
І праўда, піжонская гарчыца гучыць куды смачней, чым дыжонская.
А дыжонская гарчыца робіцца так:
Гарчычны парашок — 50-60 гр;
Белае сухое віно — 1 шклянка;
Мёд натуральны — 1 ст.лыжка;
Цыбуля рэпчатая — 1 цыбуліна;
Часнок — 1 зубчык;
Алей — 1 чайная лыжка;
Соль — 1 ч. лыжка;
Соус «Табаска».
1. Нарэзаную дробнымі кавалачкамі цыбулю, віно, мёд і часнок змяшчаем у каструлю, змешваем.
2. Ставім каструлю на агонь, даводзім да кіпення і варым 5-7 хвілін на слабым агні.
3. Затым сумесь працэджваюць, студзяць.
4. Дадаем гарчычны парашок і ўзбіваем міксерам.
5. Пасля гэтага наліваем алей, соус “Табаска” (некалькі кропель) або тамат-пасту, солім.
6. Ставім гарчычную масу ў каструлі на павольны агонь і варым, увесь час памешваючы, да таго часу, пакуль сумесь не згусне, як смятана.
7. Пераліваем гарчыцу ў шкляную ёмістасць і прыбіраем на 2 дні ў халадзільнік.
Гатовую гарчыцу можна ўжываць у ежу адразу, але лепш пачакаць. Менавіта праз два дні праяўляецца сапраўдны смак дыжонскай гарчыцы, які выдатна спалучаецца з мяснымі прадуктамі.
Класічная французская салата
1 цыбуліна;
2 яблыкі;
4 вараныя яйкі;
2 свежыя морквы;
200 гр. сыру;
маянэз.
Усё ўкладаецца слаямі ў той паслядоўнасці, як напісана вышэй. Спачатку кладзецца адзін яблык, 2 яйкі. Пасля сыру слой яблыка, яек, морквы і сыру паўтараецца.
