Пах ванілі збівае з ног. Як на вілейскім хлебазаводзе пякуць торцікі і прыдумваюць новыя рэцэпты (Фота)

У такой справе, вядома, патрэбная дапамога. Як выбраць паміж бісквітным і пясочным, мядовым і фруктовым, з крэмам ці з жэле, суфле ці ёгуртам.

А на вілейскім хлебазаводзе ведаюць, як зрабіць так, каб у тых, хто будзе частавацца іх прадукцыяй, не сапсаваліся фігура і настрой.

Да жаночага свята на прылаўкі магазінаў вілейскі хлебазавод даставіў 22 найменні тартоў і 10-15 найменняў пірожных.

У царства ванілі, арэхаў і вяршковага крэму запрасіла і паказала, як ствараюцца шэдэўры,  Таццяна Балаш, начальніца вытворча-тэхналагічнай лабараторыі хлебазавода.

Пах ванілі ў кандытарскім цэху, сапраўды, збівае з ног.

Пакуль адна партыя тартоў у духоўках, другую студзяць, змазваюць крэмам і ўпрыгожваюць кандытары.

Кандытарка Вольга Карпічэнка выціскае шакаладны крэм на торт “Белая вежа”.

– Працы перад 8 сакавіка становіцца, больш, – кажа Таццяна Балаш. – Акрамя тартоў, якія пой­дуць на продаж, шмат хто замаўляе торт сваім калегам, у знак падзякі. 

Не толькі віляйчане змогуць ацаніць смак тартоў, сёння ж машыны з салодкай прадукцыяй выправяцца ў Смаргонь, Ашмяны, Мядзел, Пухавічы, Мінск.

– Тэрмін прыдатнасці нашых тартоў каля пяці сутак, – расказвае Таццяна Канстанцінаўна, – раней выпускалі з тэрмінам 24 гадзіны, дык наш гандаль наадрэз адмаўляецца прымаць такія на рэалізацыю. Таму даводзіцца выкарыстоўваць кансерванты. Але, прызнаюся па сакрэце, без кансервантаў выпускаем нашы тварожныя і ёгуртныя торцікі.

З рэцэптамі гэтай прадукцыі, аказалася, таксама цэлая эпапея.

Ад таго моманту, калі кандытары прыдумаюць рэцэпт, да таго, як торт трапіць на паліцы магазінаў, адбываецца вось што.

Дзяўчаты-кандытары пякуць торцік па толькі што прыдуманым рэцэпце. Затым гэты торт адпраўляецца ў галаўное прадпрыемства ў Барысаў. Там, кажучы мастацкай мовай, збіраецца дэгустацыйная камісія, п’е чай, смакуе торт.

Калі камісіі торт спадабаўся, яны тэлефануюць у Вілейку. Тут запісваюць рэцэптуру, тэхналогію вырабу і адпраўляюць у такую ўстанову, якая называецца “Белтэхнахлеб”.  Калі там рэцэпт і тэхналогію зацвердзілі, зноў тэлефануюць у Вілейку.

І мясцоваму хлебазаводу застаецца ўсяго нічога – задэклараваць рэцэпт торта ў Дзяржстандарце.

А потым ужо “Фруктовы капеж”,  “Таццянін дзень”, “Арыстакрат”, “Чароўны водар”, “Першацвет” займаюць сваё месца на вітрынах магазінаў.

– З назвамі таксама цэлая гісторыя, – працягвае Таццяна. – Мы заўсёды стараемся, каб па назве торта пакупнік змог здагадацца, што ў яго ўнутры.

Назвы таксама прыдумваюць на заводзе.

– Выключэнне, вядома, класічныя тарты: “Кіеўскі”, “Ленінградскі”, “Барысаўчанка”.

На заводзе кажуць, што класічныя па-ранейшаму самыя папулярныя ў пакупнікоў.

– Таму што смак дзяцінства, – прызнаюцца кандытары.

– Мы можам рабіць тарты са скульптурамі і манументамі, па эскізах саміх пакупнікоў. Нашы кандытары ўмеюць працаваць з карамеллю і шакаладам. Аднак часцей за ўсё замаўляюць тарты па класічных рэцэптах са звыклымі ўсім ружачкамі і лісточкамі з крэму. І просяць напісаць шакаладам пажаданне шчасця і кахання.

А яшчэ дзяўчаты, што працуюць у кандытарскім цэху, прызналіся ў тым, што яны патрыёты сваёй прадукцыі. І 8 сакавіка таксама сустрэнуць з тортам, які сёння яшчэ толькі-толькі адправіўся ў духоўку.

P.S. Здымаю з сябе белы халат, які мне выдалі перад тым, як пусціць у цэх.

– А цяпер – дэгустацыя. Сёння частуем класічнай “Барысаўчанкай”.