Парыжскі дызайнер піксельных акуляраў: я заўсёды памятаю, што родам з Маладзечна

У мінулым годзе Дзмітры Самаль прадаў каля дзвюх тысяч сонечных акуляраў з сярэднім чэкам ў некалькі сотняў еўра за кожныя.

Свой стыль ён тлумачыць прыблізна так: «Калі б я жыў у 80-х гадах, то менавіта так уяўляў бы сабе акуляры, якія жанчыны будуць насіць сёння».

Буйныя, масіўныя і яркія акуляры любяць купляць дзяўчыны ў Дубаі, Украіне, Турцыі. А першай краінай, дзе сталі прадавацца яго працы, была Італія. Там не баяцца кідкіх і смелых рэчаў.

А вось беларускія мужчыны аддаюць перавагу ўсяму класічнаму і стрыманаму. «Мабыць, з-за няўпэўненасці ў сабе», – заключае Дзмітры.

Дзмітры: «Мая гісторыя пачалася з піксельных акуляраў. Недзе сем гадоў таму я зрабіў 3D мадэль і размясціў яе ў інтэрнэце – проста паглядзець рэакцыю, што пра іх думаюць. І цікавасць быў настолькі высокай, што я пачаў атрымліваць па дзесяць лістоў у дзень.

І я вырашыў, што трэба што-то рабіць – так пачаўся пошук вытворцы. Шукаў усе магчымасці і спыніўся на французах, таму што яны ўсё робяць уручную і любяць ствараць з нуля складаныя рэчы – для іх гэта выклік.

Каб рэалізаваць праект з піксельнымі акулярамі, трэба было зрабіць авальнае шкло, якое фіксавалася б ззаду, калі звычайна яно мацуецца спераду.

У мяне любяць пытацца: якім было першае ўкладанне? Зеро. Нуль. Ніякага ўнёску не было.

Людзі плацілі за акуляры і, назапасіўшы пэўную суму для вытворчасці першай партыі, я аддаў заказ на фабрыку. Цяпер гэта называецца краудфандынгам – раней не было такога паняцця.

За кошт гэтага я запусціў свой брэнд ачкоў без якіх-небудзь укладанняў. Паступова калекцыя пачала расці, я пачаў эксперыментаваць з перасячэннем геаметрычных формаў: трапецыя, трохкутнік… За сем гадоў я прыдумаў каля 30 мадэляў акуляраў.»

Як студэнт палітэха стаў распрацоўваць дызайн для Renault

Гісторыя Дзмітрыя старая і, у адрозненне ад яго акуляраў, класічная, як з падручнікаў: шмат працаваць, шмат спрабаваць і нічога не баяцца.

У 2010 годзе Дзмітры выпусціў у Парыжы калекцыю акуляраў пад уласным імем, а праз пару гадоў выйшла калекцыя гадзіннікаў. Гэта цяпер у яго дзясяткі магазінаў па ўсім свеце, а пачыналася ўсё з Маладзечна.

«Мне заўсёды падабалася маляваць. Калі я вучыўся ў школе ў Маладзечне, апошнія лісцікі ў сшытку былі размаляваныя машынкамі», – успамінае Зміцер. З гэтымі малюнкамі Дзімаўдзельнічаў у конкурсах для юных талентаў.

Праўда, нічога не выйграваў, але ездзіць у Мінск было хвалюючай прыгодай. Потым – Політэхнічная акадэмія, вучоба на аўтамабільным факультэце.

«Калі я вучыўся ў Палітэху, увечары хадзіў займацца выяўленчым мастацтвам. І там мая настаўніца Тамара Сяргееўна гаварыла кожны раз, што талент мастака знаходзіцца на кончыку алоўка: чым больш малюеш, тым больш атрымліваецца».

Я нават па пашпарце – беларус

У аспірантуру Акадэміі мастацтваў на дызайн Дзмітры Самаль паступіў толькі дзякуючы сваёй актыўнасці на конкурсах, таму само паступленне называе «цудоўным».

Пасля Акадэміі мастацтваў Дзмітры падаўся на стыпендыю школы дызайну ў Мілане, на якую набіралі кандыдатаў на супрацоўніцтва з «Аўдзі». Так усё і закруцілася: стажыроўка ў Турыне ў студыі Stile Bertone (найбуйнейшай італьянскай кампаніі, якая спецыялізуецца на аўтамабільным дызайне для Alfa Romeo, Citroën, Ferrari, Lamborghini, Mercedes Benz і іншых).…

Дзмітры: «Я заўсёды цікавіўся ўсялякімі стыпендыямі і магчымасцямі падвучыцца ў дызайнерскіх школах за мяжой. Аднойчы проста натыкнуўся на стажыроўку ў «Аўдзі» ў Мілане – адправіў сваё партфоліа і праз нейкі час мне патэлефанавалі і запрасілі.

Гэта першы горад, у якім я жыў за мяжой. Усё-ткі нездарма яго называюць адной са сталіц моды: ён скарыў мяне сваёй індустрыяльнасцю. Там ўсюды робяць нешта прыгожае: крэслы, сумачкі, абутак…

Так, былі часы, калі не было грошай на ежу. Было цяжка, але гэта вельмі стымулюючы вопыт. Цяпер я прыязджаю ў Маладзечна недзе раз на год – і заўсёды цаню гэтыя імгненні.

У мяне нават застаўся беларускі пашпарт: я – беларус.

Знаходзячыся ў Францыі, я застаюся беларусам. І мне здаецца, што гэта маё паходжанне адлюстроўваецца ў працах – у той жа графічнасцю узораў, геаметрыі…

Той факт, што я з Беларусі, для французаў – экзотыка, менавіта гэтым я і вылучаюся. Я не адчуваю сябе прыезджым дызайнерам. Упершыню прыехаўшы працаваць у Францыю ў Reno, я адчуваў дыскамфорт, ды і французская мова была яшчэ не слабым узроўні.Людзі цікавяцца гісторыяй Беларусі, дзе яна знаходзіцца.»

Маляванне і кава з круасанамі

Як сапраўдны мастак, Дзмітрый вядзе, можна сказаць, амаль багемны лад жыцця ў Парыжы: прачынаецца вельмі рана, у любімым кафэ п’е каву з круасанами і малюе. Потым – плаванне: «Вяртаюся і ўжо займаюся працай на кампутары – малюю, мадэлюю.

Пасля абеду, калі самая плённая частка дня ззаду, застаецца адміністрацыйная праца – зносіны з кліентамі, пошта. А ўвечары ўжо забавы – кіно, сябры, асабістае жыццё.»

Чаму менавіта акуляры? Дзмірты не адразу да гэтага прыйшоў. Проста хацеў зрабіць што-то сваімі рукамі ад пачатку да канца: акуляры і гадзіннікі – гэта вялікі праект, дастаткова складаны. Дзмітрыю больш па душы працаваць аднаму. А над дызайнам аўтамабіля працуе каманда з 30 чалавек – ад знешнасці да інтэр’еру.

Каб хоць неяк пакінуць свой след, Дзмітры вырашыў выкарыстаць уласны адбітак пальца на дужцы акуляраў – знак, які немагчыма падрабіць.

Пра што трэба думаць, дабіваючыся поспеху? Важна памятаць адкуль ты, перакананы Дзмітры:

– Я заўсёды памятаю, што з Маладзечна. У мяне шмат сяброў нарадзілася ў багатых сем’ях, у якіх усё ў жыцці – на сподачку. У жыцці для іх усё лёгка даецца. А я ведаю кошт усяму і ганаруся гэтым.