Белыя сыпяцца долу крышталікі, белыя крышацца хмаркі ўгары… Гэтыя радкі Ніла Гілевіча ўзгадаліся сёння па дарозе на працу.
Наўрад ці паэт думаў, што гэты яго верш будуць згадваць у маі, але сёння гэтыя самыя “крышталікі”, а часам вялізныя “крышталі” ляцелі ў твар, на галаву і за каўнер…
У парку. Фота Аксаны Ярашонак.
Не пашкодзілі б боцікі. Фота Аксаны Ярашонак.
Фота Аксаны Ярашонак.
Фота Аксаны Ярашонак.
Па заснежанай сцяжыне.
Снежнае прызнанне.
Падваліла працы. Фота Аксаны Ярашонак.
Фота Аксаны Ярашонак.
Ручай не здаецца. Фота Аксаны Ярашонак.
Фота Аксаны Ярашонак.
Патрэбны ў маі інвентар. Фота Аксаны Ярашонак.
Па дарозе на Ілью.
Ку-ку! Фота Аксаны Ярашонак.
Фота Аксаны Ярашонак.
Фота Аксаны Ярашонак.
А людзі спяшаюць па справах.
Заснежаны каштан.
Ой!
Цюльпаны на Вілейшчыне.
